Ustalanie opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi

Radzie gminy pozostawiony został wybór sposobu obliczania opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi spośród rozwiązań wskazanych w ustawie o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, przy czym gmina może ustalić jedną stawkę za gospodarowanie tymi odpadami od gospodarstwa domowego.

STAN FAKTYCZNY:

Rada Miasta działając w oparciu o przepis art. 6k ust. 1 w związku z art. 6j ust. 1 pkt 1 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach podjęła uchwałę w sprawie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Przyjęto, że opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi stanowi iloczyn zadeklarowanej liczby mieszkańców zamieszkujących daną nieruchomość oraz stawki opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Jedna z mieszkanek gminy zaskarżyła uchwałę do sądu zarzucając naruszenie prawa materialnego, m.in. w ustalaniu wysokości ceny za wywóz odpadów w oparciu o liczbę mieszkańców zamieszkujących daną nieruchomość przy wykorzystaniu ewidencji meldunkowej. Skarżąca twierdziła, że często w lokalach mieszkalnych zamieszkują osoby niezameldowane, bądź osoby zobowiązane do złożenia deklaracji zaniżają liczbę osób faktycznie zamieszkujących daną nieruchomość.

Ponadto skarżąca zauważyła, że rada gminy winna zastosować metodę mieszaną, polegającą na określeniu wysokości opłaty w oparciu o liczbę mieszkańców zamieszkujących daną nieruchomość oraz ilość zużytej wody z danej nieruchomości, co pozwoliłoby na rzeczywiste ustalenie wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Obiektywnym czynnikiem mającym wpływ na ustalenie wysokości opłaty powinna być ilość zużytej wody z danej nieruchomości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny skargę oddalił, nie podzielając argumentów skarżącej. Ostatecznie na skutek kasacji sprawa trafiła do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

SĄD ORZEKŁ:

Sąd uznał, że kasacja nie zasługuje na uwzględnienie. Radzie gminy pozostawiony został wybór sposobu obliczania opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi - może zastosować jedną z trzech wskazanych alternatywnie przez ustawę możliwości ustalania wysokości opłaty, o których mowa w art. 6j ust. 1 pkt 1-3 ustawy. Każde z tych rozwiązań mieści się w granicach prawa, a opowiedzenie się za jednym z nich jest przejawem realizacji zasady samodzielności gminy, będącej przecież immanentną cechą samorządu. Skoro jednym z kryteriów przewidzianych w ustawie jest liczba mieszkańców zamieszkujących daną nieruchomość, to rada gminy mogła w ramach uznania administracyjnego podjąć wspomnianą uchwałę.

Inną natomiast kwestią jest to, że zużycie wody z nieruchomości nie zawsze jest bardziej obiektywnym wskaźnikiem świadczącym o ilości osób faktycznie przebywających w danej nieruchomości. Metraż czy charakterystyka budownictwa także wpływają na zużycie wody, a nie jedynie ilość mieszkańców.

(wyrok NSA z dnia 9 lutego 2017 r., sygn. akt II FSK 3080/16)