Poddasze nienadające się do zamieszkania a podatek od nieruchomości

Kupiłem dom i otrzymałem niedawno decyzję w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości. W decyzji tej wskazano, że poddasze mojego obiektu także podlega opodatkowaniu. Poddasze nie nadaje się jednak do zamieszkania, posiadam nawet ekspertyzę biegłego. Czy zatem stanowisko organu podatkowego jest prawidłowe?

Zasadniczo tak. Podatkowi od nieruchomości podlegają m.in. budynki lub ich części. Podstawę opodatkowania stanowi w takim przypadku powierzchnia użytkowa. Stanowi o tym art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 716 ze zm.). Zgodnie z definicją ustawową jest to powierzchnia mierzona po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych. Co szczególnie istotne, za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe. Przepisy nie zawierają definicji takich pojęć jak "piwnica" czy "poddasze użytkowe". Co więcej, nie odsyłają w tym zakresie do regulacji wynikających z prawa budowlanego.

Powszechnie przyjmuje się, że w tej sytuacji należy sięgnąć do interpretacji literalnej i przyjąć normalne, powszechne znaczenie użytych pojęć. Dla przyjęcia, że dana powierzchnia stanowi poddasze nie będzie mieć znaczenia jego powierzchnia czy też wysokość. Opinia biegłego, który stwierdza przykładowo, że pomieszczenie nie nadaje się na pobyt ludzi, gdyż nie spełnia norm wynikających z prawa budowlanego, nie ma znaczenia dla sprawy podatkowej.

Wysokość poddasza może mieć jednak wpływ na stawkę podatkową czy nawet pominięcie jego powierzchni. Powierzchnię pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m, powierzchnię tę pomija się.

Wysokość kondygnacji w świetle to odległość między podłożem a najniższym trwałym elementem konstrukcyjnym stropu (wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 6 maja 2004 r., sygn. akt I SA/Bd 63/04).

Z uwagi na to, że w treści wspomnianego przepisu użyto zwrotu "wysokość kondygnacji w świetle", a nie zwrotu "wysokość kondygnacji" (zaczerpniętego z języka potocznego - np. w świetle tunelu), to w istocie rzeczy może oznaczać, że chodzi o wysokość prześwitu między dwiema płaszczyznami, co w odniesieniu do kondygnacji budynku może jedynie oznaczać wysokość między podłożem a najniższymi trwałymi elementami konstrukcyjnymi stropu.