Praca wykonywana za granicą i podwójne wynagrodzenie - od zagranicznej firmy i polskiego pracodawcy

Taką sytuację miała podatniczka, która została oddelegowana przez pracodawcę do pracy na rzecz spółki mającej siedzibę w Niemczech. W Niemczech przebywała dłużej niż 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu trwającego na przełomie dwóch lat podatkowych. W okresie oddelegowania nie wykonywała pracy na rzecz polskiej firmy, ale w dalszym ciągu pracodawca wypłacał jej wynagrodzenie. Jednocześnie otrzymywała świadczenie pieniężne od podmiotu niemieckiego.

W zeznaniu rocznym, jako "dochody osiągnięte za granicą, o które zwiększona jest podstawa obliczenia podatku do ustalenia stopy procentowej" podatniczka wykazała łączną wartość świadczeń otrzymanych od zagranicznej spółki oraz wynagrodzenie za okres oddelegowania, uzyskane od polskiego pracodawcy, pomniejszone o równowartość diet.

Organ podatkowy pierwszej instancji zakwestionował takie rozliczenie wynagrodzenia za pracę za granicą. Za dochód osiągnięty za granicą, o który zwiększona jest podstawa obliczenia podatku do ustalenia stopy procentowej, uznał wyłącznie świadczenia wypłacone przez podmiot niemiecki.

Organ odwoławczy wyjaśnił, że z uwagi na okres przebywania za granicą ma zastosowanie zasada wynikająca z art. 15 ust. 1 polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w związku z jej art. 24 ust. 2 lit. a) stanowiącym o metodzie unikania podwójnego opodatkowania. W związku z tym dochody uzyskane z tytułu pracy najemnej wykonywanej w Niemczech podlegają zwolnieniu od opodatkowania w Polsce, ale powinny być uwzględniane do ustalenia stopy procentowej. Podobnie jak organ pierwszej instancji, także dyrektor izby skarbowej uznał, że zwolnienie od opodatkowania nie może obejmować tych przychodów podatniczki, których uzyskanie nie wynika z oddelegowania, ale wiąże się z faktem pozostawania w stosunku pracy z polską spółką oraz wcześniejszego świadczenia pracy na rzecz tego podmiotu.

Podatniczka nie zgodziła się z taką decyzją i złożyła skargę do WSA.

WSA w Poznaniu w wyroku z 2 lipca 2009 r., sygn. akt I SA/Po 179/09 przyznał rację skarżącej. Uznał, że z art. 15 ust. 1 powołanej umowy wynika, iż przyznanie prawa do opodatkowania wynagrodzeń z pracy najemnej uzależnione jest jedynie od miejsca, w którym praca najemna jest wykonywana i nie wymaga spełnienia żadnych innych warunków. Zwrócił też uwagę, że w tym przepisie jest mowa o opodatkowaniu "uposażeń, płac i innych wynagrodzeń", jakie pracownik otrzymuje za wykonywaną pracę. Za szerokim rozumieniem pojęcia wynagrodzeń za pracę najemną przemawia już samo wskazanie, że chodzi tu jedynie o przykładowe wyliczenie rodzajów wynagrodzeń (i inne podobne wynagrodzenia), których przepis dotyczy.

Stanowisko WSA podzielił NSA (orzeczenie prawomocne z 13 maja 2011 r., sygn. akt II FSK 2165/09).