Sprzęt domowy

Prowadzenie działalności gospodarczej w mieszkaniu powoduje konieczność wyposażenia go w odpowiedni sprzęt, np. biurko, szafę na dokumenty, komputer. Poniesione w związku z tym wydatki również mogą stanowić koszt uzyskania przychodów. Przy czym należy tu mieć na uwadze, że sprzęt ten powinien służyć wyłącznie prowadzonej działalności gospodarczej, a nie osobistym potrzebom podatnika i jego rodziny.

Kosztem podatkowym nie będzie przykładowo wydatek na zakup pralki, żelazka czy lodówki (chyba, że przedmiot prowadzonej działalności wymaga dokonania tego typu zakupu, np. kupno lodówki przy świadczeniu usług kateringowych).

Wydatek poniesiony na zakup sprzętu wykorzystywanego tylko na potrzeby działalności gospodarczej może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio lub poprzez odpisy amortyzacyjne. Przy czym w sytuacji gdy wartość danego składnika majątku spełniającego kryteria do zaliczenia go do środków trwałych jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnik ma do wyboru trzy możliwości, a mianowicie może:

1) nie ująć tego składnika w środkach trwałych, a wydatki na jego zakup zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania go do używania (art. 22d ust. 1 updof),

2) zaliczyć go do środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych według właściwej stawki amortyzacyjnej (art. 22f ust. 3 updof),

3) zaliczyć go do środków trwałych i dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w miesiącu oddania go do używania albo w miesiącu następnym (art. 22f ust. 3 updof).

Jeżeli wartość początkowa danego składnika majątku przekracza kwotę 3.500 zł, wówczas podatnik ma obowiązek ująć go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Wyjątkiem są mali podatnicy oraz podatnicy, którzy w roku podatkowym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej. Podatnicy ci środki trwałe zaliczone do grupy 3-8 KŚT (z wyłączeniem samochodów osobowych) o wartości przekraczającej 3.500 zł, mogą amortyzować jednorazowo w roku podatkowym, w którym wprowadzili je do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wysokość odpisów amortyzacyjnych nie może przekroczyć w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.