A A A

Biuletyn Informacyjny dla Służb Ekonomiczno - Finansowych nr 5 (868) z dnia 10.02.2015

Odzyski po likwidacji środka trwałego - wyrok NSA

Składniki majątku odzyskane przy likwidacji środka trwałego i przeznaczone do dalszego wykorzystania nie stanowią przychodu podatkowego.

(wyrok NSA z 19 grudnia 2014 r., sygn. akt II FSK 2904/12)

Spółka przyjęła na magazyn mury oporowe stanowiące element zlikwidowanego środka trwałego. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej, powyższe jednoznacznie wskazuje, że wartość przyjętych do aktywów spółki składników stanowi konkretne przysporzenie do jej majątku, tj. przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o PDOP.

W ocenie spółki, operacje księgowe wyceny środka trwałego nie sposób uznać za świadczenie, czyli zdarzenie stanowiące przysporzenie majątkowe po stronie podatnika. Korzystanie z własnych rzeczy przez podatnika nie stanowi dla niego nieodpłatnego świadczenia.

W wyniku sporu sprawa trafiła do WSA, który podzielił argumenty organu podatkowego, a następnie do NSA. Ten przyznał rację spółce. NSA wskazał, że choć pojęcie nieodpłatnego świadczenia jest bardzo szerokie i pojemne, to jednak i ono posiada swoje granice. Nie można bowiem, mając na uwadze jego niedookreśloność normatywną, obejmować nim jako podlegających opodatkowaniu przychodów wszelkich mających majątkowy kontekst zdarzeń i domniemanych przysporzeń.

W opinii sądu, w niniejszej sprawie rację należało przyznać spółce, która konsekwentnie wskazywała, iż w jej wyłącznie własnych działaniach objawiających się w dokonaniu określonych operacji księgowych trudno dopatrzyć się otrzymania przez nią jakiegokolwiek przysporzenia.

Przemawiają za tym zarówno względy, które umownie określić by można jako podmiotowe, jak i te odnoszące się do przedmiotu nieodpłatnego świadczenia.

W niniejszej sprawie brak było istnienia jakiejkolwiek, nawet pośredniej, relacji zewnętrznej. Całe zdarzenie powodujące, zdaniem poprzednich instancji, uzyskanie przez spółkę przychodu, poprzez otrzymanie przez nią nieodpłatnego świadczenia, zamykało się w obrębie działania samej spółki, która świadczenie to wykreowała, będąc jednocześnie jego dostarczycielem i odbiorcą.

Jeżeli chodzi o aspekt przedmiotowy, niesporne jest, iż przedmiotowe mury oporowe stanowiły element (część składową) środka trwałego w postaci tzw. węzła betoniarskiego, wniesionego do spółki aportem. Sąd pierwszej instancji, jak można wnosić z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, za decydujące uznał, że środek ten został zlikwidowany, a więc nie stanowił już elementu majątku spółki, a w tej sytuacji spółka poprzez odzyskanie murów oporowych otrzymała owo nieodpłatne świadczenie.

Słusznie jednak spółka zwracała uwagę, iż nigdy nie wyzbyła się własności tychże murów oporowych, które cały czas stanowiły element jej majątku, podkreślając przy tym, że dokonała jedynie zabiegu czysto księgowego, polegającego na aktualizacji wyceny środka trwałego dla celów bilansowych.

W istocie polegało to na wykreśleniu z ewidencji jednego środka trwałego z jednoczesnym zastąpieniem go innym, stanowiącym element tego pierwszego.

Zdaniem NSA, spółka dowiodła, że odzyskanie omawianych murów oporowych nastąpiło w wyniku likwidacji dotychczasowego środka trwałego. Równoczesność i powiązanie tych zdarzeń powoduje konieczność rozpatrywania całej operacji w sposób całościowy, a więc jak wskazano wyżej, zastąpienie określonego składnika majątku spółki jego częścią.

Jak stwierdził NSA: (…) rację należy przyznać Spółce, która dowodziła, iż dalsze korzystanie przez nią z elementów tworzących mur oporowy, nie stanowi dla niej przychodu z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia. Za zasadne uznać zatem należy zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p. (…)"